Поместные Православные Церкви

У ребят будет возможность посещать учебные занятия и студенческие мероприятия, познакомиться с преподавателями и администрацией вуза.

О важных вехах в истории Белорусского Экзархата, современных прихожанах храмов, информационном служении Церкви, взаимодействии с государственными органами и общественными организациями Его Высокопреосвященство расспросила корреспондент Алина Мычко.

Czternastego października br. w Parafii Prawosławnej pw. Opieki Matki Bożej uroczyście obchodzono święto parafialne.

W przeddzień święta, przed całonocnym czuwaniem dzieci, młodzież, starosta cerkiewny oraz proboszcz parafii ks. mitrat Jan Szmydki przywitali Jego Ekscelencję arcybiskupa Grzegorza.

Tradycyjnie późnym wieczorem o godzinie 22.00 odczytano akatyst Opiece Matki Bożej z modlitwą dziękczynną w intencji wszystkich ofiarodawców.

W dzień święta o godzinie 8.00 odsłużono nabożeństwo dziękczynne wraz z poświęceniem wody. O godzinie 10.00 rozpoczęła się św. Liturgia, której przewodniczył arcybiskup Grzegorz. Po ewangelicznym czytaniu okolicznościowe kazanie wygłosił ks. prot. Mirosław Świderski, który nawiązując do historii święta, podkreślił, że Matka Boża nigdy nie pozostawiła nas samych. Mimo tego, iż człowiek przyzwyczajony jest do widzialnych dowodów na istnienie czegokolwiek, tak dzięki wierze jest w stanie zrozumieć, że Przenajświętsza Bogurodzica jest zawsze z nami. Towarzyszy modlitwom, wstawia się za ludźmi przed obliczem Chrystusem, a także opiekuje się wszystkimi, nie patrząc na błędy. Jak podkreślił kaznodzieja, w tej relacji ważna jest płynąca z głębi serca skrucha i prośba o wybaczenie i wstawiennictwo Bogurodzicy.

Uroczystości zakończyły się doksologią święta, po czym głos zabrał arcybiskup Grzegorz, który zaznaczył, że obchodzone święto ma bardzo ważne znaczenie w odniesieniu do ludzkiego serca. Objawienie Matki Bożej w Blachernach nie było dane każdemu, kto modlił się w świątyni. Ujrzeli ją jedynie ci, którzy byli czyści sercem, a „czyści sercem ujrzą Boga”. Oznacza to, iż każdy może dostrzec blask Łaski Bożej, jednak należy do tego dojrzeć. Kończąc, Jego Ekscelencja podziękował zebranemu duchowieństwu, proboszczowi miejscowej parafii i jego pomocnikom za trud włożony w rozwój życia parafialnego, a także wszystkim zebranym za wspólną modlitwę.

 

tekst i zdjęcia: ks. Piotr Trochimczuk

W dniu 14 października 2024 r. Cerkiew prawosławna uroczyście obchodzi święto Opieki Matki Bożej, które w sposób szczególny świętowane jest w parafii Opieki Matki Bożej w Puchłach Dekanatu Narewskiego.

W przeddzień święta odsłużono całonocne czuwanie, a po nim akatyst Opiece Matki Bożej przed cudotwórczą ikoną, która od wieków obdarzana jest szacunkiem przez okolicznych mieszkańców.

Nocą sprawowano pierwszą św. Liturgię, podczas której niemal wszyscy wierni przystąpili do św. Eucharystii. W samym dniu święta nabożeństwa rozpoczęły się ponownym odczytaniem akatystu do Bogurodzicy, po którym poświęcono wodę.

Świątecznej głównej św. Liturgii przewodniczył Jego Ekscelencja biskup hajnowski Paweł. Przed wejściem do świątyni hierarchę witały: dzieci, nowo wybrany starosta cerkiewny oraz miejscowy proboszcz, ks. prot. Roman Dubiński. Okolicznościowe kazanie wygłosił ks. mitrat Marek Wasilewski z Trześcianki, który przybliżył prawosławne nauczanie o Bogurodzicy.

Ze względu na warunki atmosferyczne nie odbyła się świąteczna procesja. Wychwalanie święta, śpiew wielu i błogosławionych lat życia miał miejsce w świątyni.

Na zakończenie świątecznych uroczystości biskup Paweł podziękował duchowieństwu, chórowi, wiernym za modlitewne uczestnictwo w nabożeństwach przed cudotwórczą Ikoną Opieki Matki Bożej w Puchłach.

 

tekst i zdjęcia: ks. Roman Dubiński 

 

Мероприятие, приуроченное к празднику Покрова Пресвятой Богородицы и Неделе родительской любви, прошло в рамках форума «Разговор о важном: счастливая семья – сильное государство» – совместной инициативы Совета Республики и Белорусской Православной Церкви.

Информация подготовлена по материалам сайтов епархий и других официальных интернет-источников.

Храм в честь святого Афанасия Брестского входил в комплекс зданий Борисоглебского монастыря. В 1930-е годы монастырь был отобран у православных, а во время Великой Отечественной войны здания были сильно повреждены и после 1944 года полностью разрушены. В настоящее время на месте Борисоглебского монастыря находится областной драматический театр. Современный храм в честь преподобномученика Афанасия Брестского в Гродно — «преемник» исторического храма.

Zmaganiami i ofiarnością społeczności Cerkwi prawosławnej w Polsce, przy zaangażowaniu licznych dobroczyńców z zagranicy, ostatnimi laty odbudowuje się prawosławny żeński monaster w Turkowicach.

Monaster turkowicki do bieżeństwa-uchodźctwa prawosławnej społeczności w głąb Rosji w latach 1914-1915 był prężnie działającym dorobkiem życia monastycznego na Chełmszczyźnie. Było to duchowe serce umęczonej ziemi hrubieszowskiej. Do turkowickiego monasteru podążały i pielgrzymują dziesiątki tysięcy wiernych prawosławnych w uroczystość Złożenia Szat Przenajświętszej Bogarodzicy w konstantynopolitańskich Blachernach, aby w tym dniu 14-15 lipca od XIV stulecia zanosić swoje modlitwy przed ikoną Matki Bożej Turkowickiej.

Żeński monaster Opieki Matki Bożej w Turkowicach dzisiaj również stanowi duchowe serce Prawosławia na ziemi chełmskiej. Choć ciągłość jego istnienia była wielokrotnie przerywana poprzez doświadczenia historyczne, monaster daje świadectwo Świętego Prawosławia. W 35. rocznicę restytuowania Prawosławnej Diecezji Lubelsko-Chełmskiej na zgliszczach historycznej Eparchii Chełmskiej, mija 16 lat, od kiedy jesteśmy świadkami odrodzenia tej oazy życia duchowego.

Niedziela 13 października 2024 r. była historycznym wydarzeniem żeńskiej wspólnoty monasteru w Turkowicach. Tego dnia do Turkowic przybył Jego Eminencja, Wielce Błogosławiony Metropolita Sawa, zwierzchnik Cerkwi prawosławnej w Polsce, aby wspólnie z ordynariuszem Diecezji Lubelsko-Chełmskiej arcybiskupem Ablem i arcybiskupem przemysko-gorlickim Paisjuszem w asyście duchowieństwa i licznie zgromadzonych pielgrzymów z całego kraju, poświęcić nową monasterską cerkiew pw. św. Paraskiewy Turkowickiej i odprawić św. Liturgię w tym przybytku Bożym.

Święta Paraskiewa Wyznawczyni jest mało znana naszej Cerkwi. Tej mniszce zaliczonej do grona Świętych Męczenników i Wyznawców XX wieku została poświęcona cerkiew monasterska w Turkowicach. Święta Paraskiewa już od najmłodszych lat przejawiała szczególne zamiłowanie do Cerkwi, a postępowanie według zasad św. Ewangelii było tym, co wyróżniało jej postawę na przestrzeni całego życia. Paraskiewie objawiła się Przenajświętsza Bogurodzica, sugerując, że będzie żyć w tym monasterze (w Turkowicach). Chociaż św. Paraskiewie udało się przeżyć w Taurkowicach jedynie kilka lat, to w swoich relikwiach wciąż żywa jest przed Bogiem jako orędowniczka wszystkich, którzy kierują do niej błagalne modlitwy.

Hierarchów ciepłymi słowami, chlebem i solą powitała ihumenia Elżbieta, przełożona monasteru, podkreślając jak znaczący duchowo i historycznie jest ten dzień w życiu odrodzonego monasteru.

Wzniesiona cerkiew oraz budynek monasterski są owocem przeprowadzonej w roku 2020 akcji we wszystkich diecezji naszej Cerkwi „Wspólne Dzieło 2020”. Przyczyniło się do szybkiego i sprawnego zakończenia inwestycji dla dobra i chwały Świętej Cerkwi prawosławnej.

Po św. Liturgii, Jego Eminencja zwrócił się do zebranych wiernych z arcypasterskim słowem, podkreślając ważność tak znaczącego historycznego wydarzenia w życiu Cerkwi prawosławnej w Polsce. Dziękował ordynariuszowi Diecezji Lubelsko-Chełmskiej arcybiskupowi Ablowi za trud na przestrzeni 35. lat w dziele odbudowy ze zgliszcz tradycji Prawosławia na Chełmszczyźnie. Arcybiskupowi Paisjuszowi za obecność i aktywizowanie się w życiu duchowym turkowickiego monasteru. Zwierzchnik naszej Cerkwi w sposób szczególny zaznaczył fakt odrodzenia monasteru w Turkowicach jako szczególny plan w dziele Bożym dla dzisiejszego człowieka. Ihumenię Elżbietę, z racji tak znaczącej uroczystości, nagrodził metropolitalnym krzyżem z ozdobami, a w imieniu Świętego Soboru Biskupów PAKP Orderem św. Marii Magdaleny II stopnia z ozdobami. Orderem św. Marii Magdaleny została uhonorowana mniszka Eufalia (Zołotariew), dziekanka monasteru, posługujący duszpastersko w monasterze ks. prot. Paweł Janiel i riasoforna nowicjuszka Natalia (Porębska). Z inicjatywy ordynariusza diecezji, przy współudziale sióstr turkowickich, liczne grono pielgrzymów dostąpiło zaszczytu odznaczenia Orderami św. Marii Magdaleny za ogromny trud ofiarności w dziele odbudowy turkowickiego monasteru. Jego Ekscelencja arcybiskup Abel wręczył także liczne Listy dziękczynne zaangażowanym w odbudowę monasteru.

Na zakończenie uroczystości arcybiskup Abel podziękował Jego Eminencji, jako synowi ziemi chełmskiej, za wielkie zaangażowanie w dzieło odbudowy monasteru pw. Opieki Matki Bożej w Turkowicach.

Staraniem sióstr na tak znaczącą okoliczność historyczną został wydany akatyst do św. Paraskiewy, (w cerkiewnosłowiańskiej i polskiej wersji językowej oraz w transliteracji) z życiem świętej wyznawczyni, a także okolicznościowy dziękczynny ryngraf, który został ufundowany przez Zakłady Ceramiki PARADYŻ.

Turkowickie uroczystości zakończyły się wspólnym posiłkiem, agapą. Większość przybyłych pielgrzymów pozostała na świąteczny poniedziałkowy dzień, aby wspólnie przeżyć patronalny dzień święta Opieki Matki Bożej.

 

ks. Jerzy Łukaszewicz

zdjęcia: Dmytro Pokhyliuk

 

Z błogosławieństwa metropolity warszawskiego i całej Polski Sawy Wydawnictwo Warszawskiej Metropolii Prawosławnej przedkłada czytelnikom polski przekład „Psałterza liturgicznego”. To jedna z najważniejszych i najbardziej podstawowych ksiąg liturgicznych Prawosławia. To księga, która jest nieodzowna w prawosławnej świątyni, a przy tym jest wykorzystywana podczas każdego nabożeństwa.

Przebogata prawosławna hymnografia, stanowiąca wielowiekowe dziedzictwo, łącząca twórczość wielu epok i tradycji w znacznym stopniu opiera się na tekstach Pisma Świętego, a przede wszystkim starotestamentowych psalmów i pieśni biblijnych. Autorzy tekstów liturgicznych nawiązywali do licznych fragmentów Pisma Świętego. Już pobieżna kwerenda treści podstawowych ksiąg liturgicznych i najbardziej znanych modlitw pozwala na wskazanie, że centrum inspiracji hymnograficznej stanowiła Ewangelia, a dokładnie opis zbawczego dzieła i nauczania Jezusa Chrystusa. Kolejnymi inspiracjami stał się całościowo Nowy Testament i wybrane wątki starotestamentowe, przede wszystkim historie opisane w pierwszych rozdziałach Księgi Rodzaju, historia niewoli egipskiej i exodusu opisana w Księdze Wyjścia oraz zapowiedzi dotyczące obietnicy przyjścia Mesjasza. Szczególnie ten ostatni element stał się wątkiem często przywoływanym w tekstach liturgicznych, począwszy od Protoewangelii z 3. rozdziału Księgi Rodzaju, przez wszystkie proroctwa mesjańskie, a także znaki i cuda interpretowane w tradycji chrześcijańskiej jako symbole nadejścia Zbawiciela.

Wśród tych licznych inspiracji nie sposób nie zauważyć dominującej roli Psałterza. W tradycji hebrajskiej Księga Psalmów, zwana sefer tehilim, była podzielona na wzór Pięcioksięgu na pięć części. Stanowiła ona hymnograficzne źródło opisania dziejów świata, Narodu Wybranego, przymierza z Bogiem, treści proroctw i symbolicznych wydarzeń Starego Testamentu. Psałterz tematycznie podejmował wszystkie najistotniejsze wątki Starego Testamentu, zaś jego stylistyka i forma tekstów pozwalały na łatwą adaptację do poezji liturgicznej. Hebrajskie adnotacje przy psalmach wyraźnie wskazywały na ich modlitewne, liturgiczne wykorzystanie w Starym Testamencie, co było w naturalny sposób kontynuowane w chrześcijańskiej tradycji liturgicznej.

W księgach Nowego Testamentu możemy odnaleźć około 300 cytowań fragmentów Starego Testamentu, z czego naukowcy wskazują na prawie 150 cytowań z Księgi Psalmów. Jeśli uwzględni się nie tylko bezpośrednie cytowania, ale i luźniejsze nawiązania tematyczne, poświadcza się około 400 wskazań na Księgę Psalmów.

Psalmy stały się bazą wszystkich prawosławnych nabożeństw. W praktyce liturgicznej nie ma nabożeństwa, które nie czerpałoby z treści psalmów. Analizując praktykę historyczną możemy wskazać Psałterz jako źródło codziennej modlitwy mnichów pustelników (w tym jakże istotną „regułę anielską” opartą na 12 psalmach) i zasadniczy element modlitewnej praktyki kapadockiej, palestyńskiej, a także wczesnobizantyjskiej.

Struktura Psałterza liturgicznego różni się od struktury Księgi Psalmów Starego Testamentu. Psałterz zredagowany jest z uwzględnieniem specyfiki liturgicznej, która wpływa również na treść samych psalmów, ale i na dodatkowe elementy, w tym pieśni biblijne. W Starym Testamencie odnajdujemy 12 pieśni biblijnych, lecz nie wszystkie one zostały włączone do struktury psałterza. 9 pieśni Starego i Nowego Testamentu, które zostały zapisane w najstarszych redakcjach Psałterza liturgicznego, stały się bazą do tworzenia kanonów i ważnym wątkiem hymnografii.

Psałterz liturgiczny, w porównaniu do innych ksiąg liturgicznych, podlegał najdelikatniejszym zmianom związanym z reformami liturgicznymi. W jego skład wchodzą niezmiennie psalmy i pieśni biblijne. Nawet w najstarszych rękopisach, które nie posiadały podziału na katyzmy, liczba psalmów i ich kolejność są identyczne. Psałterz liturgiczny był znany i wykorzystywany już w czasach św. Atanazego Wielkiego, albowiem napisał on do niego komentarz. Taki też Psałterz pojawił się w aleksandryjskim kodeksie Pisma Świętego z V/VI w., który sięga jeszcze wcześniejszego okresu.

Również lokalizacja psalmów w strukturze prawosławnych nabożeństw jest niezwykle stara i nie uległa większym zmianom. Konstytucje Apostolskie wspominały o Ps 140, który był związany z początkiem nabożeństwa wieczornego. Ten psalm również i obecnie powiązany jest z nabożeństwem wieczornym. Podobnie, ten sam zabytek wspominał inicjujący jutrznię Ps 62, który i dzisiaj stanowi integralny element sześciopsalmia jutrzni. Św. Bazyli Wielki wspomina o psalmach nabożeństw godzin, które do dzisiaj odpowiadają strukturze tych nabożeństw w Czasosłowach: trzecia godzina i Ps 50, szósta godzina i Ps 90, pierwsza godzina – Ps 147 i Ps 148.

Powyższe uwarunkowania jednoznacznie wskazują na zasadność opracowania Psałterza w redakcji liturgicznej księgi, która bardziej koresponduje z hymnografią aniżeli treść Księgi Psalmów. Ponieważ prawosławna hymnografia czerpie z treści psalmów, a prawosławne nabożeństwa zbudowane są w strukturze, w której psalmy zawsze występują, ich przekład na język polski i przygotowanie do liturgicznego wykorzystania stały się istotnym zadaniem stojącym przed Cerkwią prawosławną w Polsce.

Pierwszym, jeszcze nieoficjalnym, lecz spopularyzowanym w środowisku prawosławnym tłumaczeniem stał się przekład ks. dr. Henryka Paprockiego, który przed laty został opublikowany na stronie www.liturgia.cerkiew.pl. Na przestrzeni lat zarówno sam autor, jak i wydawcy z Żeńskiego Domu Zakonnego św. Katarzyny w Zaleszanach, dokonywali w tekście niezbędnych korekt.

Prezentowany Psałterz liturgiczny został opracowany na podstawie greckiego Psałterza liturgicznego i współczesnej oraz historycznej redakcji cerkiewnosłowiańskiej. Podstawą prac redakcyjnych stał się polski przekład Psałterza ks. Henryka Paprockiego wraz z poprawionym wydaniem tego tłumaczenia z 2020 roku.

Źródłem do weryfikacji precyzji i spójności tłumaczenia stały się księgi biblijne w języku polskim. Ze względu na liczne odwołania do treści psalmów w księgach Starego i Nowego Testamentu, uwzględniając liturgiczny, prawosławny charakter przekładu, podstawowym źródłem weryfikacji terminologii i spójności przekładów stało się wydane w 2022 r. przez naszą Cerkiew „Pismo Święte Nowego Testamentu”, zaakceptowane do liturgicznego wykorzystania.

Przy weryfikacji i korektach tłumaczenia wykorzystano również polski przekład Psałterza, dokonany z greckiej Septuaginty przez ks. Remigiusza Popowskiego SDB, a także inne historyczne i współczesne przekłady Księgi Psalmów na język polski.

W Psałterzu opublikowano psalmy, pieśni biblijne i modlitwy przeznaczone dla osób pragnących wykorzystać księgę do modlitwy indywidualnej. W praktyce modlitewnej części Psałterza zawierające modlitwy były i są wykorzystywane przez mnichów w ramach ich codziennej reguły modlitewnej lub przez osoby świeckie w ramach indywidualnych potrzeb. Wśród tych modlitw ważnym elementem dla praktyki modlitewnej są modlitwy za zmarłych i modlitwy za żyjących.

Struktura psalmów uwzględnia jerozolimski podział na 20 katyzm, z dalszym podziałem na „chwały”, wykorzystywanym w praktyce liturgicznej podczas nabożeństw. Każdy z psalmów podzielony jest na wersety, które we współczesnych redakcjach są numerowane, natomiast w historycznych redakcjach były niekiedy wyodrębniane wyłącznie znakami podziału.

Opierając się na cerkiewnosłowiańskich redakcjach Psałterza, polski przekład liczy 151 psalmów. Po 150 tzw. psalmach Dawida umieszczono psalm opisany jako „Psalm 151. Psalm ten został napisany oddzielnie od Dawidowych i jest spoza liczby 150 psalmów. Kiedy pojedynkował się z Goliatem”.

Dodatkiem w strukturze psalmów są modlitwy po każdej z 20 katyzm, stanowiących schemat modlitewny dla wiernych przy indywidualnym czytaniu Psałterza. W celu praktycznego wykorzystania księgi modlitwy te zostały umieszczone bezpośrednio po każdej z katyzm.

Czytelność przekładu i jego funkcjonalność zostały wsparte przebudową struktury wersetów psalmów. Wersety zostały podzielone na mniejsze, tematycznie spójne elementy, które mają pomóc w czytelnym i zrozumiałym dla wiernych odczytywaniu ich podczas nabożeństw.

Prace przekładowe oparły się na priorytetach zgodności ze źródłem greckim i cerkiewnosłowiańskim oraz na spójności, czytelności i zgodności z polskimi zasadami językowymi. Obserwowane w polskich przekładach ksiąg biblijnych rozbieżności były konfrontowane z komentarzami patrystycznymi i prawosławną tradycją teologiczno-liturgiczną. Redakcja uwzględniała także zgodność tekstu z polską gramatyką. Opierając się na słownikach poprawnościowych języka polskiego dokonano korekt połączeń wyrazowych stanowiących zapożyczenia z innych języków. Korekta uwzględniała ponadto właściwy dla języka polskiego szyk połączeń wyrazowych. W pracy uwzględniono też wymagania liturgiczne związane ze śpiewem wersetów psalmów. Adaptacja tychże tekstów do śpiewu liturgicznego nie stanowi głównego priorytetu i jest uzależniona od przyjętej linii melodycznej. Z tego powodu ograniczono się w tym aspekcie wyłącznie do zrównoważenia krótkich fraz i do unikania niejasnych bądź trudnych akcentów w ostatnich słowach wersetów, bądź zbyt krótkich ostatnich słów.

W opracowanych tekstach dokonano także korekty ortografii na podstawie zasad języka polskiego i ustaleń przedstawionych w pracach: „Specyfika polskiej terminologii prawosławnej. Koncepcja normatywizacji pisowni” z 2016 r. i „Słownik polskiej terminologii prawosławnej” z 2022 roku.

Prace redakcyjne i korektorskie zostały zatwierdzone przez Jego Eminencję metropolitę Sawę i pozwoliły na publikację ostatecznej wersji Psałterza. Jego wydanie w roku jubileuszu 100-lecia autokefalii Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego stało się symbolicznym wskazaniem kolejnego elementu bogatej mozaiki aktywnego życia liturgicznego i teologicznego, a także świadectwem ciągłej pracy nad przekładem tekstów liturgicznych na język polski.

Książkę można nabyć m.in. w Składzie Metropolitalnym w Warszawie (al. Solidarności 52), siedzibie wydawnictwa (Białystok, ul. św. Mikołaja 5, tel./fax 85-744-36-46, wydawnictwo@orthodox.pl), Centrum Kultury Prawosławnej w Białymstoku, sklepiku Bractwa Młodzieży Prawosławnej w Białymstoku, w parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Białymstoku i poprzez internet za pośrednictwem strony www.sklep.cerkiew.pl.

 

ks. Marek Ławreszuk

zdjęcia: materiały prasowe wydawnictwa

_____________

Psałterz liturgiczny, red. ks. M. Ławreszuk, ks. P. Makal, J. Charkiewicz, tłum. ks. M. Ławreszuk, wydanie I, Warszawska Metropolia Prawosławna, Warszawa 2024, s. 240.

 

W pierwszą niedzielę po święcie zaśnięcia św. apostoła i ewangelisty Jana Teologa, w soborze św. Trójcy w Hajnówce, uroczyście obchodzono święto ikony Przenajświętszej Bogurodzicy „Nieoczekiwana radość”. Rok rocznie dzień ten jest szczególny w życiu wszystkich hajnowian i gromadzi rzesze wiernych pragnących wznieść modlitwy do Matki Bożej.

Tegoroczne obchody święta miały miejsce w dniach 12 i 13 października. W sobotę 12 października całonocnemu czuwaniu przewodniczył biskup hajnowski Paweł. W niedzielę odsłużono pierwszą świętą Liturgię, po której poświęcono wodę. Głównej św. Liturgii przewodniczył Jego Ekscelencja biskup Paweł w asyście duchownych Dekanatów Hajnowskiego i Warszawskiego.

U wejścia do świątyni hierarchę witała młodzież, władze samorządowe, rada parafialna oraz członkowie Bractwa św. św. Cyryla i Metodego. Świąteczne kazanie wygłosił ks. Tymoteusz Nozdryn, wikariusz parafii św. Mikołaja w Białowieży. Kaznodzieja przypomniał historię związaną z ikoną Matki Bożej „Nieoczekiwana Radość”, w dalszych słowach podkreślił, jak ważne miejsce w życiu prawosławnych chrześcijan zajmuje Przenajświętsza Bogurodzica: Wszyscy jesteśmy oddani pod Jej opiekę. Ona nigdy o nas nie zapomina. Cuda podobne do tych, o których wspominają kroniki, mają miejsce również dziś. Bogurodzica kocha nas tak, jak matka kocha swoje dzieci. Powinniśmy każdego dnia starać się odwzajemnić to uczucie przez modlitwę i dobre uczynki.

Świętą Liturgię zwieńczyła uroczysta procesja, po której do zebranych zwrócił się Jego Ekscelencja biskup Paweł. Hierarcha złożył życzenia obecnemu duchowieństwu oraz wiernym z okazji święta. Dziękując za wspólną modlitwę, Jego Ekscelencja podkreślił, iż każdy z uczestniczących w świętej Liturgii, jest uczestnikiem eucharystycznego cudu przemiany chleba i wina w życiodajne Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Wzywając do systematycznego uczestnictwa w eucharystycznym życiu Cerkwi, biskup Paweł zaznaczył, iż jest to jedyna droga prowadząca do zwycięstwa nad pokusami i problemami, które wynikają z ludzkiej słabości oraz bezustannego oddziaływania złego ducha.

 

Jerzy Marczuk

zdjęcia: ks. Nikita Kazakiewicz

 

12 października, w sobotę przed świętem Opieki Matki Bożej, w rzeszowskiej cerkwi miały miejsce uroczystości ku czci Św. mnicha wyznawcy Serafina Zahorowskiego – Przemyskiego, którego relikwie spoczywają w tejże świątyni.

„Dziś dzień naszego Serafina, on z nami zawsze tu przebywa, gdy nas napełniają smutki lub radości, przychodzimy do niego w gości, tak często do relikwii Jego przybiegamy i ukojenia u niego szukamy. On nas zawsze wysłuchuje i przy swoich relikwiach na nas oczekuje. Jego obecność nas raduje i do czynienia dobra przekonuje. Dziś w modlitwach go prosimy, niech nami się opiekuje i Was Władycy w dobrym zdrowiu na długie lata zachowuje” – takimi pięknymi słowami u wejścia do cerkwi przywitały dzieci przybyłych na świąteczne rzeszowskie uroczystości arcybiskupów Jakuba i Paisjusza.

Liturgii Św. przewodniczył Jego Ekscelencja, Najprzewielebniejszy Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański wraz z Arcybiskupem Przemyskim i Gorlickim Paisjuszem. Władykom asystowało duchowieństwo diecezji oraz ks. protodiakon Wiaczesław Perek z Białegostoku. Po Ewangelii z pouczającym słowem do wiernych zwrócił się arcybiskup Jakub. Śpiewał chór pd. Marianny Jarej. Na „zapryczastnom” odczytano przesłanie Św. Soboru Biskupów naszej Cerkwi z okazji Jubileuszu 100. lecia autokefalii.

Na zakończenie uroczystości liturgicznych arcybiskup Paisjusz dziękując władyce Jakubowi za przybycie i wspólną modlitwę przybliżył postać Św. Serafina – syna naszej ziemi, który nigdy nie wyrzekł się Chrystusa. Św. Serafin dając świadectwo wiary stał się jej prawdziwym wyznawcą wskazującym nam drogę, którą powinniśmy iść ku Chrystusowi. Nawiązując do Jubileuszu 100. lecia autokefalii naszej Cerkwi arcypasterz podziękował księdzu proboszczowi Dariuszowi Bojczykowi za pasterski trud w budowaniu wspólnoty parafialnej w Rzeszowie oraz przeprowadzenie kapitalnego remontu elewacji zewnętrznej cerkwi. Rzeszowska świątynia dzisiaj w całej swej zewnętrznej krasie jest darem, który przynosimy w roku Jubileuszu z wdzięcznością Bogu za 100. lecie naszej niezależności.

Za pracę dla dobra Cerkwi zostali nagrodzeni przez Św. Sobór Biskupów P.A.K.P. – orderami Św. równej apostołom Marii Magdaleny: II stopnia – Ks. Dariusz Bojczyk oraz III stopnia – p. Vadim Zemlianoj. Diecezjalnymi medalami Św. Maksyma Gorlickiego nagrodzono starostę cerkwi p. Mikołaja Osypko oraz Vitalija Veda.

Pokrzepieni duchowo wszyscy wierni udali się na wspólny posiłek przygotowany przez rzeszowskich parafian.

Święty mnichu wyznawco Serafinie módl się za nas grzesznych!

 

ks. prot. Jarosław Grycz

zdjęcia: autor, lektor Jakub Antonowicz

 

14 октября 2024 года, в праздник Покрова Пресвятой Богородицы, Митрополит Минский и Заславский Вениамин, Патриарший Экзарх всея Беларуси, совершил Божественную литургию в Свято-Духовом кафедральном соборе города Минска.

О том, что означало создание Белорусского Экзархата для верующих белорусов, и что изменилось за эти три с половиной десятилетия, у архипастыря спросила журналист Наталья Бордиловская.

Его Высокопреосвященству сослужили настоятель храма Покрова Пресвятой Богородицы города Минска протоиерей Виктор Беляков; секретарь Минской епархии протоиерей Андрей Волков и клирики храма.

Ежедневно в 12:00 в Крестовоздвиженском соборе обители перед святыней будет совершаться молебен.

On Saturday, October 8, the feast of the Repose of Venerable Sergius, Abbot of Radonezh and Wonderworker of all Russia, Metropolitan Nicholas of Eastern America & New York celebrated Divine Liturgy for the patronal feast day of St. Sergius Church at the Synodal Headquarters in New York City.

On Saturday, October 12, His Beatitude Metropolitan Tikhon met with Sam Brownback, the former U.S. Ambassador-at-Large for International Religious Freedom, at St. Nicholas Cathedral in Washington, D.C. ...

Праздник Покрова Пресвятой Богородицы, который отмечается 1/14 октября, пришел на Русь из Византии и стал одним из самых почитаемых. В основе событий этого праздника — видение Покрова Божией Матери, которое было явлено св. Андрею Юродивому и его ученику Епифанию в середине Х в. в Константинополе при императоре Льве Премудром.

В это время Византийской империи угрожали Сарацины. Большими силами они напали на Константинополь и грозили ему разрушением.

Современному человеку трудно понять, чем была для остальной Европы византийская культура: не с чем сравнить. Грамотность на территории нынешних Франции или Германии была редким явлением даже среди знати (Императора Карла Великого с трудом научили читать только в сорок лет!), настоящих городов почти не было, дороги и гигиена весьма условные. Приехавший в Ромейскую Империю гость из европейской глубинки всю оставшуюся жизнь не мог придти в себя от изумления. Чистые, ухоженные города с канализацией и водопроводом, сеть удобных и ровных дорог, почта, похожие на дворцы общественные бани, грамотное население и всесторонне образованная аристократия, словом все, что называется «цивилизация».

И всему этому грозила смертельная опасность.

Не видя ниоткуда помощи, греки во множестве стекались во Влахернский храм, где хранилась риза Богоматери, Ее головной покров и часть пояса, перенесенные еще в пятом веке из Палестины.

В воскресный день 1 октября, во время всенощного бдения, когда храм был переполнен молящимися, святой Андрей, Христа ради юродивый, в четвертом часу ночи, подняв очи к небу, увидел идущую по воздуху Пресвятую Владычицу нашу Богородицу, озаренную небесным светом и окруженную Ангелами и сонмом святых. Святой Креститель Господень Иоанн и святой апостол Иоанн Богослов сопровождали Царицу Небесную.

Преклонив колена, Пресвятая Дева начала со слезами молиться за христиан и долгое время пребывала в молитве. Потом, подойдя к Престолу, продолжала Свою молитву, закончив которую, Она сняла со Своей головы покрывало и распростерла его над молящимися в храме людьми, защищая их от врагов видимых и невидимых. Пресвятая Владычица сияла небесной славой, а покров в руках ее блистал «паче лучей солнечных». Святой Андрей с трепетом созерцал дивное видение и спросил стоявшего рядом с ним своего ученика, блаженного Епифания: «Видишь ли, брат, Царицу и Госпожу, молящуюся о всем мире?» Епифаний ответил: «Вижу, святый отче, и ужасаюсь». Преблагословенная Богородица просила Господа Иисуса Христа принять молитвы всех людей, призывающих Его Пресвятое Имя и прибегающих к Ее заступлению. Святые Андрей и Епифаний, удостоившиеся созерцать молящуюся Богоматерь, «долгое время смотрели на распростертое над народом покрывало и на блиставшую наподобие молнии славу Господню, по отшествии же Ее, сделалось оно невидимым, но, взяв его с Собою, Она оставила благодать, бывшую там».

Долго смотрели святые Андрей и Епифаний на распростертое покрывало и блистающую, как молния, Славу Господню. Доколе была там Пресвятая Богородица, видно было и покрывало. После же Ее ухода сделалось и оно невидимым, но осталась всем бывшим там Ее благодать.

Изумленные чудесным видением, святой Андрей и Епифаний поведали о нем всему народу. А из храма в этот день все уходили с радостью духовной и надеждой на помощь Царицы Небесной. И эта надежда вскоре оправдалась: враги без всякого кровопролития отступили от города. В память об этом праздник Покрова Пресвятой Богородицы установлен в Русской Церкви с двенадцатого века.

В честь Покрова Богородицы Великим князем Владимирским Андреем Боголюбским был построен в 1165 году непревзойденный по красоте храм Покрова на Нерли.
Покров считался днем русских прях. С незапамятной старины, от лучины до неонового освещения, проходили засидки прях, беседы-посиделки женщин и девушек. Еще называли эти посиделки капустниками, поскольку обязательным угощением на столах были разнообразные блюда из капусты. Девушки-невесты в этот день старались изготовить праздничный холст и искусно расшить его узорами, тем самым демонстрируя всем, что они готовы стать женами-хозяйками.
Кроме того, на Покров приходилось много свадеб, и девушки старались вымолить себе у Божией Матери хорошего жениха: «Мать — Покров, покрой землю снежком, меня, молоду – платком». Речь здесь идет о фате, неотъемлемой свадебной принадлежности, которая символически объединяет молодых в новую семью. Известно, что в былое время на Руси невесту водили под венец, закутавши или закрывши всю фатою.
С Покрова начинались на Руси свадебные недели: к этому празднику оканчиваются все важнейшие сельские работы, сроки договоров, наймов и сделок, и поэтому теперь можно спокойно подумать о свадьбах.

Тропарь праздника, глас 4
Днесь, благовернии людие, светло празднуем, осеняеми Твоим, Богомати, пришествием, и к Твоему взирающе пречистому образу умильно глаголем: покрый нас честным Твоим покровом и избави нас от всякаго зла, молящи Сына Твоего, Христа Бога нашего, спасти души наша.

Кондак, глас 3
Дева днесь предстоит в церкви, и с лики святых невидимо за ны молится Богу: ангелы со архиереи покланяются, апостоли же со пророки ликовствуют: нас бо ради молит Богородица Превечного Бога.

Центральным событием торжеств стала Божественная литургия в кафедральном соборе Рождества Христова города Солигорска.

On Thursday, September 26 ‒ the Forefeast of the Exaltation of the Cross ‒ Hurricane Helene struck the Asheville-Fletcher region of Western North Carolina. By evening, St. Nicholas Church in Fletcher had lost power and internet, yet a few parishioners braved the storm to attend the festal All-Night Vigil.